ikide bir içimi kaplayan o dayanılmaz karanlığı anlatmak için sıkıntı sözü doğrusu çok zayıf kalır. insanı birdenbire sarıverir o karanlık. onu, yaşanan çağın niteliği açlığa vurur. az önce her şeyi yüzünüze, siz de her şeye gülerken birdenbire içinizin derinliklerinden sisli bir buğu yükselir yaşamayla isteklerin arasına girer. insanı dünyadan ayıran boz bir perde olur. yeryüzünün sıcaklığı, sevgisi, rengi, uyumu artık soyut bir göçümde kırılmış olarak gelir. hiç heyecan duymadığınızı görürsünüz. içi örten bu perdeyi yırtmak için harcanan çaba, insanı bütün kötülüklere, başkalarını ya da kendini öldürmeye, çılgınlığa dek götürebilir.